W poniedziałek 27.01 byłyśmy na greenwashingowej konferencji #Orlen Termika na temat planowanej budowy kamiennej przegrody, nazwanej "stabilizacją dna" Wisły. Dotyczy to miejsca poboru wody do chłodzenia warszawskiej elektrociepłowni Siekierki.
Jesteśmy wkurzeni, że w 2025 roku państwowy koncern może proponować taką ingerencję w ostatnią wielką dziką rzekę Europy.
Wygląda na to, że mamy zmianę porównywalną z przemieszczeniem biegunów. #Chiny przyjmują strategię dominacji technologicznej (prawdziwej i propagandowej). #USA - brutalną politykę #mocarstwa surowcowego (główny eksport: #broń, #ropa i #dolary). Ciekawe dokąd tak naprawdę jedzie #Rosja...
Edit: oczywiście wszyscy się zbroją jak mogą (ale różne mogą.
Oglądanie, jak propaganda Kremla nie radzi sobie z narracją Trumpa, jest ze wszech miar pouczające. Widzimy naraz dwa propagandowe fenomeny: tabloidowej, wykorzystującej właściwości internetu komunikacji Trumpa.
Our lands were being further colonised, alongside our people and culture. With the loss of the animals our people depend on, family structures started to disintegrate and cultural integration suffered. Within a decade of the oil field being established, our community has experienced increasingly devastating impacts: rises in alcoholism and drug abuse, suicide, domestic violence, and a myriad of other health-related issues.
I have known Elon Musk at a deep level for 14 years, well before he was a household name. We used to text frequently. He would come to my birthday party and invite me to his parties. He would tell me everything about his women problems. As sons of highly accomplished men who married venuses, were violent and lost their fortunes, and who were bullied in high school, we had a number of things in common most people cannot relate to. We would hang out together late in Los Angeles. He would visit my San Diego lab. He invested in my company. Elon is not a Nazi, per
I have known Elon Musk at a deep level for 14 years, well before he was a household name. We used to text frequently. He would come to my birthday party and invite me to his parties. He would tell me everything about his women problems. As sons of highly accomplished men who married venuses, were violent and lost their fortunes, and who were bullied in high school, we had a number of things in common most people cannot relate to. We would hang out together late in Los Angeles. He would visit my San Diego lab. He invested in my company. Elon is not a Nazi, per se. He is something much better, or much worse, depending on how you look at it. Nazis believed that an entire race was above everyone else. Elon believes he is above everyone else. He used to think he worked on the most important problems. When I met him, he did not presume to be a technical person — he would be the first to say that he lacked the expertise to understand certain data. That happened later. Now, he acts as if he has all the solutions. All his talk about getting to Mars to “maintain the light of consciousness” or about “free speech absolutism” is actually BS Elon knowingly feeds people to manipulate them. Everything Elon does is about acquiring and consolidating power. That is why he likes far right parties, because they are easier to control. That is also why he gave himself $56 Billion which could have gone to the people actually doing the work and innovations he is taking credit for at Tesla (the reason he does not do patents is because he would not be listed as an inventor as putting a fake inventor on a patent would kill it and moreover it would reveal the superstars behind the work). His lust for power is also why he did xAI and Neuralink, to attempt to compete with OpenAI and NeuroVigil, respectively, despite being affiliated with them. Unlike Tesla and Twitter, he was unable to conquer those companies and tried to create rivals. I fired him with cause in December 2021 when he tried to undermine NV. Elon did two Nazi salutes. He did them for five main reasons: 1. He was concerned that the “Nazi wing” of the MAGA movement, under the influence of Steve Bannon, would drive him away from Trump, somewhere in the Eisenhower Executive Office Building, rather than in the West Wing which is where he wants to be. He was already feeling raw over the fact that Trump did not follow his recommendation for Treasury Secretary and that the Senate also did not pick his first choice; 2. He was upset that he had had to go to Israel and Auschwitz to make up for agreeing with a Nazi sympathizer online and wanted to reclaim his “power” just like when he told advertisers to “go fuck yourself”. This has nothing to do with Asperger’s; 3. There are some Jews he actually hates: Sam Altman is amongst them; 4. He enjoys a good thrill and knew exactly what he was doing; 5. His narcissistic self was hoping the audience would reflect his abject gesture back to him, thereby showing complete control and dominion over it, and increasing his leverage over Trump. That did not happen. Bottom line: Elon is not a Nazi but he did give two Nazi Salutes, which is completely unacceptable. ——————————————————————————- N.B. For the few whining about my post “sans connaissance the cause” and either trembling about my having shattered their illusions about their cult leader or thinking I am defending Elon: I. My point is that he is transactional rather than ideological; II. That being said, I am not defending him or his actions, just explaining them and confirming that he did, in fact, do two Nazi Salutes if anyone had doubts or believed the doctored footage of Taylor Swift doing the same thing to normalize what Elon did; III. At some point, it matters to few people if one is a Nazi or if one acts like one. My father was a Holocaust Survivor. 32 out of 35 of his family members were murdered by Nazis. My mother’s grandparents were murdered in Auschwitz; IV. After Elon tried to manipulate NV’s stock in 2021, I fired him with cause, and he was unable to exercise his stock options. In the aftermath of the Nazi Salutes, I told both him and his wealth manager to fuck off. Any remaining friendship between us ended with the Nazi Salutes. He is blocked on my end and I am pretty sure I am blocked on his; V. I did not share what he told me in confidence. I just happen to know him extremely well, the person, the aspirations and the Musk Mask; VI. I know who I am, have no desire to be famous and give exceedingly few media interviews. I prefer to work in obscurity and let the work speak for itself. I am certainly not envious and would definitely not want Elon’s life, including living in a bubble and having to make one outlandish claim after another and manipulate the public, elections and governments to shore up my stock and prevent the bubble from bursting. Unlike Elon, I am an actual scientist and inventor and I am not pretending to be someone I am not, like a fellow who got his BA in Econ at 26 all of a sudden pretending to be an expert in mechanical engineering, chemistry, rocket science, neuroscience and AI and keeping the people actually doing the work hidden and paying people to play online games in his name to appear smart and feed his so-called “Supergenius” Personality Cult — the “Imperator” has no clothes, and he knows it. I am just very disappointed in what happened to someone I had a lot of deep admiration for and the first person to find out about my concerns about his behavior was always him; VII. He is the one who betrayed a number of his friends, including Sergey, and, given his actions, many other people who believed him and believed in him. I have no sympathy for this behavior, and at some point, after having repeatedly confronted it in private, I believe the ethical thing to do is to speak out, forcefully and unapologetically, whatever the risks may be, so as to not be part of the timid flock remaining silent while evil is being done, including propping up far right governments around the world in part to deregulate his companies and become the first trillionaire and otherwise to “rule the planet” — he knows Mars won’t be terraformed in his lifetime and he really wants his planet. No joke… Ethics matter. People matter. The truth matters. I took down Descartes (through the Cambridge Declaration on Consciousness) and I am definitely not afraid of a so-called inventor whose greatest invention is his image. I will not be silent. You should not be either. I am a sovereign individual, and so are you. I stood up to bullies, and am stepping out of the dark to do it again. Stop working for him and being exploited by him. Sell your Tesla and dump your Tesla stock. Nikola Tesla was a great, creative and courageous man who led with ethics and by example and he would not have wanted for his good name to have been used by him and would agree with my principled stance. Sign off of “X” which is boosting far right propaganda, and of your Starlink as well. He is a complete cunt who doesn’t give a shit about you — only about power. Just ask Reid Hoffman. He only wants to control, dominate and use you — don’t let him and cut him and his businesses out of your and your loved ones’ lives entirely. Remember he is a total miserable self-loathing poser, and unless you are too, he will be much more afraid of you than you should ever be of him. He will probably come after me, and I am completely fine with that. I am a self-made multibillionaire with an armada of lawyers — literally — and most importantly, I know who I am and who I stand for, the people and their freedoms, whatever happens. He can send his dumb Proud Boys and Oath Keepers after me and they will be butchered on sight. Either way, I would rather die with honor than live as a coward. “Silence encourages the tormentor, never the tormented.” — Elie Wiesel, Holocaust Survivor and Nobel Peace Prize laureate
Filantropia, nawet w najlepszych intencjach, jest substytutem prawdziwej sprawiedliwości społecznej. Zamiast usuwać przyczyny problemów społecznych, takich jak niedofinansowanie służby zdrowia, zajmuje się jedynie ich objawami. To sprzyja stagnacji, ponieważ energia społeczna, która mogłaby być skierowana na walkę o głębokie reformy systemowe, zostaje skanalizowana w organizację akcji dobroczynnych, które w zasadzie nic nie zmieniają.
Głównie ze względów bezpieczeństwa, Signal stał się standardowym medium komunikacyjnym w kręgach anarchistycznych w ciągu ostatnich 4 lat, przyćmiewając wszystko inne. Ale tak jak „medium jest przekazem”, tak Signal ma głęboki wpływ na to, jak anarchiści odnoszą się do siebie i organizują się razem, co zbyt często jest pomijane. Osoby techniczne wśród nas powinny nadal eksperymentować z innymi protokołami, oprogramowaniem i systemami operacyjnymi, dzieląc się nimi, jeśli okażą się przydatne. Niezdecydowani powinni trzymać się z boku i znaleźć sposoby na rozwój offline. Co do reszty z nas, zminimalizujmy stopień, w jakim jesteśmy uwikłani w smartfony. Wraz ze zdolnością do walki, powinniśmy budować życie warte przeżycia, z jakością relacji, które potencjalni przyjaciele i współspiskowcy uznają za nieo
... pokaż więcej
Głównie ze względów bezpieczeństwa, Signal stał się standardowym medium komunikacyjnym w kręgach anarchistycznych w ciągu ostatnich 4 lat, przyćmiewając wszystko inne. Ale tak jak „medium jest przekazem”, tak Signal ma głęboki wpływ na to, jak anarchiści odnoszą się do siebie i organizują się razem, co zbyt często jest pomijane. Osoby techniczne wśród nas powinny nadal eksperymentować z innymi protokołami, oprogramowaniem i systemami operacyjnymi, dzieląc się nimi, jeśli okażą się przydatne. Niezdecydowani powinni trzymać się z boku i znaleźć sposoby na rozwój offline. Co do reszty z nas, zminimalizujmy stopień, w jakim jesteśmy uwikłani w smartfony. Wraz ze zdolnością do walki, powinniśmy budować życie warte przeżycia, z jakością relacji, które potencjalni przyjaciele i współspiskowcy uznają za nieodparcie pociągające. To może być jedyna nadzieja, jaką mamy.
17 stycznia 1569 r. niejaka Agnes Bowker, lat 27, służąca z zawodu, urodziła w Harborough kota. Czarnego i – jak wynika ze współczesnego portretu – niezbyt przyjacielskiego. Martwego, na szczęście. Ale nawet martwy wywołał straszliwe zamieszanie.
Agnes pochodziła z Harborough i znano ją tam dobrze, choć od lat wędrowała za służbą. Jej ojciec wprawdzie już nie żył, lecz kota urodziła w obecności swojej matki, położnej oraz kilku innych kobiet, które – jak potem twierdziły – nie wiedziały dokładnie, co się stało, ale były przerażone. Poród trwał bowiem bardzo długo, parę dni, a Agnes opowiadała różne historie, wzmagając ich panikę. Niektóre nawet usi
17 stycznia 1569 r. niejaka Agnes Bowker, lat 27, służąca z zawodu, urodziła w Harborough kota. Czarnego i – jak wynika ze współczesnego portretu – niezbyt przyjacielskiego. Martwego, na szczęście. Ale nawet martwy wywołał straszliwe zamieszanie.
Agnes pochodziła z Harborough i znano ją tam dobrze, choć od lat wędrowała za służbą. Jej ojciec wprawdzie już nie żył, lecz kota urodziła w obecności swojej matki, położnej oraz kilku innych kobiet, które – jak potem twierdziły – nie wiedziały dokładnie, co się stało, ale były przerażone. Poród trwał bowiem bardzo długo, parę dni, a Agnes opowiadała różne historie, wzmagając ich panikę. Niektóre nawet usiłowały uciekać, kiedy dziecko się rodziło, lecz położna zatrzymała je i dodała im otuchy modlitwą. Nie, żadna z nich nie widziała, jak kot wychodzi z łona Agnes. W izbie było ciemno, a kiedy jedna z nich zapaliła świeczkę, ten potworek, to dziecko Agnes, już leżało na ziemi, martwe. I naprawdę wyglądało jak obdarty ze skóry kot. Miało nawet ogon. Teraz sprawy wzięli w swoje ręce mężczyźni, a mianowicie miejscowy wikariusz, Christopher Pollard, rzeźnik, oberżysta i kilku innych zacnych obywateli Harborough, mniej łatwowierni od niewiast i bezpowrotnie już skażeni metodą naukową. W poszukiwaniu prawdy bez najmniejszego szacunku rozkroili dziecko Agnes, czyli kota. W jego żołądku znaleźli źdźbła trawy, zbite mięso i kawałek bekonu.
Znaczy, nie powodziło się temu kotu źle, oczywiście póki Agnes Bowker go nie urodziła, bo to mu ewidentnie nie wyszło na zdrowie. Sąsiedzi Agnes, ludzie trzeźwi i ewidentnie z empirycznym zacięciem, doszli więc do wniosku, że nie mają do czynienia z żadnym potworkiem, tylko, cóż tu kryć, zwyczajnym kotem. Poza tym słyszeli, że Agnes usiłowała od sąsiada pożyczyć kota. A potem ten kot zaginął. Sami więc rozumiecie, paskudna z niej oszustka. I pomysłowa. Tymczasem Agnes leżała w połogu, jak to kobieta w połogu, przyjmując gości i robiąc za lokalną znakomitość. Odwiedzały ją żony właścicieli ziemskich oraz sąsiadki, ona zaś cieszyła się swoją chwilą sławy i opowiadała im różności. Bo, widzicie, kot nie stanowił w tej sprawie jedynej zagadki. Jeszcze bardziej tajemniczy był ojciec dziecka.
Gdyż Agnes, dość niefortunnie, pozostawała panną. Wobec powyższego 27 stycznia przesłuchano ją przed sądem kościelnym. Zeznała, że w zeszłym roku miała romans z Randalem Dowleyem, sługą, choć o dziwo nie diabła, tylko pana Edwarda Gryffina. Kiedy zaszła w ciążę, Randal się zmył i nie chciał mieć z nią do czynienia. Agnes, jak twierdziła przed sądem, była tak zdruzgotana jego dezercją, że poszła do lasu, żeby się powiesić, ale pasek jej pękł. Kiedy się potem, oszołomiona, włóczyła po drogach, spotkała bestię przypominającą niedźwiedzia. Bestia weszła do jeziora, a Agnes hyc za nią. Ale kiedy była już po pas w wodzie, ludzie ją wyciągnęli.
Natomiast położnej, Elizabeth Harrison, wyjawiła, że owszem, ojcem jej dziecka był Randal Downey, ale też przychodziło do niej nocami stworzenie, które czasami wyglądało jak niedźwiedź, czasami jak pies, a czasami jak człowiek. No i zaszła w ciążę, sami rozumiecie, tak bywa. Kiedy brzemienna wędrowała po kraju, spotkała jakąś holenderską kobietę, wróżkę albo mądrą niewiastę, kto wie. I ta wróżka powiedziała jej, że nie nosi ani dziecka mężczyzny, ani dziecka kobiety, tylko potworka.
W sądzie Agnes opowiedziała jeszcze inną barwną historię, jak to była na służbie u niejakiego Hugha Brady’ego, który był złym człowiekiem i cudzołożył ze swoimi służącymi. Agnes wyjawiła te paskudne sprawki jego nieszczęsnej żonie, on zaś zemścił się na Agnes, życząc jej złego, tak że wkrótce zaczęła cierpieć na epilepsję. Potem jednak się spotkali. Hugh dał jej dwa szylingi, oczywiście wykorzystał ją cieleśnie, ale obiecał, że da jej syna, a wtedy opuści ją choroba, a on będzie się nią opiekował, tyle że musi, bagatela, się wyrzec Boga i zacząć czcić diabła. A, i jeszcze nocami będzie do niej przychodził elegancki mężczyzna.
Trzeba przyznać, że Agnes umiała opowiadać historie. Czasami mówiła też, że urodziła wcześniej dziecko i oddała jej mamce. Czasami, że dziecko umarło. A co się tyczy kota, to Agnes nie była pewna, czy go urodziła, ale tak powiedziała położna, więc pewnie tak. Dobrzy ludzie z Harborough sami już nie pojmowali, co się wydarzyło – czy Agnes była łatwowierną idiotką, czy może patologiczną kłamczuchą, czy cwaną dzieciobójczynią. Natomiast, o dziwo, pomimo tych wszystkich dziwnych nocnych kochanków, przepowiedni i zaklęć, nie przyszło im do głowy, że jest czarownicą.
W międzyczasie sprawa stawała się głośna, bo ostatecznie kobiety nieczęsto rodzą koty. Po okolicy zaczęła krążyć jakaś drukowana broszura. Potem ułożono balladę.
Sąd usiłował dociec prawdy, ale miał kłopot. Spragnieni prawdy obywatele Harborough zafundowali bowiem potworkowi Agnes niefachową sekcję, zanim w śledztwo włączyły się władze i teraz niewiele dało się już z truchła dowiedzieć. Ale pełnomocnik biskupa, Anthony Anderson, postanowił przeprowadzić własny eksperyment. Nakazał złapać i zabić innego kota, a następnie obedrzeć ze skóry. Jak przekazał swoim przełożonym, zamordowany kot wyglądał zupełnie tak samo, jak potworek rzekomo urodzony przez Agnes. Tylko oczy potworek miał ciemniejsze. Ale przedsiębiorczy Anthony kazał zanurzać swojego oskórowanego kota we wrzątku. Po obgotowaniu oczy obu kotów stały się zupełnie takie same.
Ale nie myślcie sobie, że to już koniec.
18 lutego sprawę przekazano hrabiemu Huntington. Anthony Anderson nie napisał tego wprost, lecz zdaje się podejrzewać, że matka pospołu z położną podłożyły kota. Niby wszystko wydawało się proste, ale hrabia Huntington nie zamierzał się samodzielnie zajmować coraz bardziej kłopotliwym kotem.
W międzyczasie bowiem kot stał się sprawą polityczną.
Widzicie, w tamtych czasach wszyscy wiedzieli, że narodziny monstrów zapowiadają rozliczne straszliwe wydarzenia, klęski, wojny, przelew krwi i upadek monarchii. A panowanie Królowej Dziewicy nie było aż tak zupełnie spokojne i wolne od kontrowersji, zwłaszcza z 1569 r., czyli niedługo po tym, jak Maria, królowa Szkotów schroniła się, biedulka, w Anglii, podsuwając północnym panom różne niemądre pomysły. Na dodatek wszędzie czaili się ci straszni katolicy – kto to wie, może sprzymierzeni z kotami? Może Agnes Bowker nie wydała na świat tego kocura tak zupełnie bez powodu?
Można powiedzieć, że los Agnes, kota oraz królestwa się ze sobą splątały.
Ostatecznie sprawą musiał się zająć sam William Cecil i to z pomocą biskupa Londynu. Tak, ten Cecil. Kanclerz i doradca królowej. Niby jeden mały czarny kot i jedna gadatliwa służąca, a tyle ambarasu. Ale nawet jemu nie udało się ustalić prawdy.
Agnes opowiadała tak wiele różnych historii, że nikt już nie miał pewności, co się naprawdę zdarzyło – kiedy zaszła w ciąże, bo wedle jej opowieści była w niej ponad 50 tygodni, co się zwykle kobietom nie zdarza. Nie wiadomo, kiedy urodziła, bo zaczęła rodzić na tydzień przed tym, jak pojawił się kot. Byli natomiast przekonani, że potworek został spreparowany.
Nie wiadomo też, co się ostatecznie stało z wygadaną panną Bowker. Możliwe, że Cecil, człek rozważny, kazał jej cichaczem skręcić kark lub ją gdzieś litościwie zamknął, żeby nie podkopywała kotem autorytetu monarchii.
Raczej z dala od Marii Stuart.
Ilustracja: Opis i rysunek kota sporządzony przez archidiakona Anthony’ego Andersona i przesłany do hrabiego Huntington Za: David Cressy, Travesties and Transgressions in Tudor and Stuart England. Tales of Discord and Dissension, Oxford: Oxford Univ. Press, 2000.
Scena po napisach: Wbrew pozorom to nie jest wesoła opowieść. Nie dowiemy się, czy Agnes była mitomanką czy osobą zaburzoną, czy świadomie kłamała czy może jednak wierzyła w swoje opowieści. Na pewno jednak widzimy spiralny upadek młodej, nieuprzywilejowanej służącej, zwodzonej i zawodzonej przez kolejnych kochanków, samotnej, pozbawionej wsparcia i coraz bardziej zdesperowanej. Ale nie jest tu jedyną ofiarą. Bo wszyscy się zgadzali, że Agnes jednak była w ciąży. Może urodziła martwe dziecko. Kot mógł odwracać uwagę od czegoś znacznie paskudniejszego niż nocne schadzki z niedźwiedziem – dzieciobójstwa. Możliwe jednak, że opowiadając te wszystkie przedziwne historie Agnes usiłowała odzyskać kontrolę - choćby na chwilę i choćby w fikcji - nad własnym życiem.
