Wsparcie militarne dla Ukrainy jest niezbędne do zakończenia wojny na warunkach pożądanych przez Zachód.
Nie powinno jednak przesłaniać szerszych celów polityki wobec tego państwa. Priorytetem powinno być wsparcie szerszego procesu reform na Ukrainie i rozliczanie Kijowa z dotychczasowych zobowiązań. Najefektywniejszą opcją wydaje się podejście „więcej za więcej”, w ramach którego pomoc dla Ukrainy (od której prawdopodobnie
nadal będzie zależna) będzie obwarowana pewnymi warunkami i bezpośrednio powiązana z postępem we wprowadzaniu reform wymaganych przez Zachód. Jeśli Zachód chce, żeby taka polityka była skuteczna, musi także skupić się na stworzeniu kanałów bezpośredniej komunikacji z ukraińskim społeczeństwem, czyli skutecznych kampanii informacyjnych oraz mediów sponsorowanych przez Zachód, niezależnych od ukraińskich wpływów oligarchicznych i politycznych. Mogłoby to być pomocne w przekształceniu aspiracji ukraińskiego społeczeństwa w instrument wspierania wysiłków Zachodu na rzecz implementacji niezbędnych reform na Ukrainie.

Bez względu na to, kto jest u władzy – konserwatyści, liberałowie czy lewicowcy – w krajach z zakorzenionymi instytucjami społecznymi nikt (a zwłaszcza minister polityki społecznej!) nie może sobie pozwolić na deklarowanie zamiaru „zniszczenia wszystkiego, co społeczne”. Nikt nie może sobie pozwolić na stwierdzenie – jak zrobiła to Galina Tretiakowa, szefowa Komitetu Polityki Społecznej Rady Najwyższej – że wypłaty dla rodziców prowadzą do „niskiej jakości dzieci” lub narzekać, że ludzie „jedzą za dużo”, jak zrobił to Andrij Rewa, poprzednik Żołnowycz w ministerstwie (odnosząc się do Niemiec, które mają jeden z najbardziej hojnych systemów socjalnych). Nikt nie może sobie na to pozwolić, ponieważ polityka społeczna chroni to, co socjologowie nazywają spójnością społeczną.

https://161crew.bzzz.net/antyspoleczna-dzikosc-ukrainskich-neoliberalow/
#Ukraina #Polityka #PolitykaSpołeczna #Neoliberalizm

#Ukraina #geopolityka #Izrael #Europa #EU #Przedmurze

"Będziemy musieli stać się Izraelem w Europie — samowystarczalnym krajem, ale korzystającym z pomocy innych państw" — powiedział Daniel Wajdicz, prezes firmy doradczej Yorktown Solutions, który działa w imieniu Ukrainy w Waszyngtonie.

Z mojej perspektywy jest to fatalny scenariusz, ponieważ oznacza (dokładnie tak jak w pastwie Izrael) znaczne wzmocnienie wszelkich tendencji nacjonalistycznych i totalitarnych. Długoterminowy syndrom oblężonej twierdzy (złaszcza uzasadniony, jak w tym wypadku) robi ze społeczeństwami niedobre rzeczy.

Poza Rosją, odpowiedzialność za pojawienie się tego scenariusza ponoszą podli i niekompetentni ludzie w rządach i innych organizacjach (#LońkaMuzg) "pomagających" Ukrainie, a zarazem traktujących ją jako narzędzie do osiągnięcia nowej stabilizacji w relacji z "prawdziwym graczem" - putinowską Rosją.

To właśnie mentalność geopolityczna, dzielące społeczeństwa i państwa (te drugie niechaj sczezną) na "prawdziwych graczy" i "proxies" otworzyła drogę Rosji, a teraz kładzie szklany sufit na drodze Ukrainy do odzyskania podmiotowości.

Perspektywa "europejskiego Izraela" za naszą wschodnią granicą jest fatalna i dl społeczeństwa ukraińskiego, i dla nas w Polsce i dla Europy - z powodów, które wystarczyłyby na poważną analizę politologiczną, nie zaś moje amatorskie dywagacje. Jedynym gorszym rozwiązaniem byłby scenariusz "europejskiej Palestyny". Nadal może się on ziścić.