...zwłaszcza przez wysokiej klasy specjalistę.

Ekspert od edukacji cyfrowej w moim "day jobie" i poważnie utytułowany praktyk tejże, ocenił mój pierwszy #e-kurs.

„W moim przekonaniu bardzo dobrze definiujesz cele na różnym szczeblu ogólności. Potrafisz także wyodrębnić konkretne cele operacyjne, tak aby móc zweryfikować ich realizację.
Nie traktuj tego jako czcze pochlebstwa, ale przygotowane przez Ciebie szkolenie postrzegam jako znakomicie przemyślane i „poukładane” widziałem wiele takich prac, a Twoja lokuje się w czołówce najlepszych. [...] Uważam, że dobrze się orientujesz w temacie i obrałeś właściwą drogę.”

Trochę mnie zatkało. Może rzeczywiście ta "ścieżka kariery" rokuje...

W tej chwili moje (przykładowo) dane rozproszone są po kilkunastu lub więcej systemach o różnym stopniu zabezpieczeń prawnych i technicznych.
Z jednej strony, interoperacyjność i integracja tych systemów pozwoliłyby na lepsze zaspokajanie moich potrzeb (np. jako pacjenta). Z drugiej -- prowadzi to do stworzenia mojego „cyfrowego bliźniaka”, nad którym nie miałbym już żadnej kontroli (oprócz prawnej, która ma obecnie coraz mniejszą siłę.

Widzę tu dwa możliwe rozwiązania:
1. Przekonstruowanie systemów składowania danych na architekturę „zero knowledge”, w której tylko ja (lub upoważniony przeze mnie podmiot) może zadawać pytania o konkretne dane i otrzymywać odpowiedzi.
2. Przeniesienie moich danych na jakiś rodzaj nośnika (portfela) i utrzymywanie ich tam w formie zaszyfrowanej (z kopiami bezpieczeństwa online). Wtedy, załatwiając sprawę, daję np. systemowi w przychodni lub banku jednorazowy dostęp do interfejsu i możliwość wycinkowej synchronizacji danych.

Czy ktoś z osób technicznych zechce się wypowiedzieć na temat wykonalności czegoś takiego?

Nie postuluję rewolucji w istniejących systemach, ale można by to wykorzystać w zdecentralizowanych sieciach obsługujących społeczności.

On This Day in History, Shit Went Down: December 9, 1897

Marguerite ##Durand was born in 1864 in #Paris to an unwed mother and sent to a convent for her early education. Then she went on to the Paris Conservatory to study performing arts before joining the famed theater group Comédie Française at the age of 17. Seven years later, she gave up her acting career to marry a lawyer who introduced her to the world of politics, getting her involved in writing pamphlets. The marriage wouldn’t last, but her passion for writing would.
She took a job writing for the leading Parisian paper Le Figaro; in 1896 they sent her to cover the International #Feminist Congress with the intention that she would pen a humorous take on it.

Instead, it radicalized her because the idea that women are equal to men still seems a radical idea to many, even though an entire fucking century has gone by since then. Jesus. The fuck is wrong with us?

Anyway, the following year, on December 9, 1897, Marguerite Durand launched her own daily feminist publication called La Fronde, which meant “slingshot,” referring to a mid-17th century rebellion against the French monarchy. The paper advocated for women’s rights across a multitude of areas, including not just voting rights but admission to the bar and acceptance into a men’s-only art school.

A brash and audacious woman with a background in public performances, Durand took no shit. She became known for walking the streets of Paris with her pet lion, named “Tiger.” One journalist said of Tiger, “She is at once a great spoiler of carpets and a symbol.” Coupled with her beauty, which Durand admitted she used as a weapon to spread her message of equal rights for women, she could not be ignored.

Her publication, her persona, and her activism raised #feminism profile in France to new heights. Besides all of her employees at the paper being women, they were paid the same wages as men for the same work. The paper changed many attitudes regarding women’s capabilities in various areas previously believed to be solely the dominion of men.

More sh!t at: