People! Humans! Literate beings! Anyone! I am calling you!

Is there anyone around (or am I a hopeless lone freak) seeing that one's moral code (ethics, morality, whatnot) is not the one and the only? And that every single scoundrel one may see, just follows their scoundrelly morality (knowingly or not)? And that acknowledging it has exactly no impact on out decision to counter them?

I am fed up and scared of people who have access to any kind of ultimate truth. Especially, when they seem to be my allies.

Nibble, nibble little mouse...

Skubmy, skrobmy, żujmy nasze twarde okruszki.
Tematy, temaciki. Problemy, problemiki.
Robimy, co możemy. Nasze malutkie ząbki
nadgryzają świata najkruchsze odłamki.

Przecież świat jest tak wielki, a my jesteśmy tak małe.
Jak możesz oczekiwać od nas czegokolwiek więcej?
Gryźmy, skrobmy, żujmy bez przestanku.
Bez wątpliwości, bez pytań, bez odpowiedzi.

W połowie dwudziestego wieku
profesor Konstanty Pawłowicz Butejko
uczył, jak odmawiać sobie tlenu,
aby organizm skuteczniej korzystał z powietrza.

Co za dużo, to niezdrowo! -- woła do nas
przez nos (i zza grobu) twórca metody
naukowego samopodduszania -- tlen wasz wróg!

Kiedy już dojdę do granic długu tlenowego,
do ekstremalnej samo-kontroli oddechu.
Ostatnim tchnieniem krzyknę PIERDOL SIĘ!

I otworzę sobie płuca.