For English, please scroll down.

Jestem cishet sześciesięciolatkiem, i prawie nie znam osób trans (w ogóle mam mało znajomych ) Mam natomiast sporo doświadczeń z odkrywaniem i akceptowaniem własnej tożsamości na innych płaszczyznach.
Mam też wiedzę, na poziomie osoby sojuszniczej, o tym jak często trudny to proces dla osób queerowych, a trans - w szczególności.

@Doc Impossible zaprasza nas do swojego wewnętrznego świata w najdramatyczniejszym momencie podróży ku sobie. Dzieli się z nami - przy okazji tworząc kawał znakomitej psychologicznej literatury faktu - niepewnością, przerażeniem, wreszcie radością i wdzięcznością, które nią targały.

Z polskiej perspektywy wydaje się to bajką o żelaznym wilku: łatwo dostępna terapia gender, wspierający partnerzy i partnerki, zero niepokojów o karierę zawodową po coming-oucie czy o reakcję biologicznej rodziny. Już nie mówiąc o braku okrutnych wymogów prawnych, jakie narzuca państwo polskie.

Ale na tym tle jeszcze wyraźniej widać jak opresyjne są ukryte, "miękkie" ograniczenia. Wpojone w procesie socjalizacji wymagania i zakazy, izolacja społeczna od doświadczeń kobiecości, umocnione latami cierpień odcięcie od własnych uczuć i doznań.
Widać, jakiego hartu wymaga popatrzenie w oczy nowej - prawdziwej - sobie, kiedy cała - znana choć ponura - przyszłość rozwiewa się w nicość i pojawia się NIEZNANE.

Wiele z nas - nie tylko osób trans - ma za sobą podobne podróże. I w tym leży kolejna wartość opowieści Zoe. Pozwala nam poczuć wspólnotę w doświadczeniu wewnętrznej przemiany. Zobaczyć wokół innych, którzy podróżują być może w inne strony, ale cierpią i radują się w tej podróży tak samo jak my.

Za wszystkie te dary jestem autorce głęboko wdzięczny.

*** English ***

I'm a cishet hexagenarian, and I hardly know any trans people (I have few acquaintances at all ) I do, however, have a lot of experience with discovering and accepting my own identity on other planes.
I also have knowledge, at the level of an ally person, of how often difficult this process is for queer people, and trans people in particular.

@Doc Impossible invites us into her inner world at the most dramatic moment of the journey towards herself. She shares with us - while creating a piece of excellent psychological non-fiction - the uncertainty, the terror, and finally the joy and gratitude that gripped her.

From a Polish perspective, it seems like an iron wolf fairy tale: readily available gender therapy, supportive partners, zero anxiety about career or the reaction of biological family after coming-out. Not to mention the absence of cruel legal requirements imposed by the Polish state.

But against this backdrop, it is even clearer how oppressive the hidden, “soft” restrictions are. The requirements and prohibitions instilled in the process of socialization, the social isolation from the experience of womanhood, the disconnection from one's own feelings and sensations, reinforced by years of suffering.
You can see what fortitude it takes to look into the eyes of the new - true - self, when the whole - familiar if bleak - future dissipates into nothingness and the UNKNOWN appears.

Many of us - not just trans people - have had similar journeys. And therein lies another value of Zoe's story. It allows us to feel a sense of community in the experience of inner transformation. To see others around us who may be traveling in other directions, but are suffering and rejoicing in this journey just as we are.

For all these gifts, I am deeply grateful,