Mój feed na FB ocieka teraz łzami państwowców (miejscami całkiem porządnych społeczników), rozpaczających nad tym, że nowa władza jest tak samo antydemokratyczna jak poprzednia, a w dodatku jak to możliwe, ludzie głosują na nie obie, olewając sikiem prostym wartości lewicowe (bo w ich, pardon my French, umysłach zlewają się one w "lewica to komuna, komuna zła").
I tak ci porządni państwowcy zataczają się od rozpaczy do osłupienia i z powrotem, w przelocie jęcząc, że niech ktoś coś zrobi - tylko co?

Dla mnie oczywiste są dwie rzeczy:

- Że państwowców z obiektem ich afektu łaczy miłość ofiary do oprawcy. Patriotyzm w 21. wieku to toksyczny przemocowy związek, w którym ofiara kocha oprawcę (a dokładnie swoje o nim marzenie), na wszelkie możliwe i niemożliwe sposoby wypierając i usprawiedliwiając owego przemocowe zachowania. A jak się nie da, to gotowa jest raczej stwierdzić, spłakana, że nie rozumie czemu, niż przyznać, że cała ta wiara, nadzieja i miłość do państwa to jak krew w piach.

- O tym, że wszystkie ugrupowania polityczne ciężko pracowały nad edukacją historyczną kolejnych pokoleń, kojarzącą lewicę z autorytarnymi rządami "realsocu", wiadomo od ponad trzydziestu lat. Mogłem coś przeoczyć, ale przez te trzydzieści lat nikt ze środowisk propaństwowej lewicy nie zrobił nic, żeby to wyrównać. Nad żałosnymi próbami "PRL nie był taki zły" zapuśćmy litościwie zasłonę milczenia.

Z mojej perspektywy, antykapitalistycznej i antypaństwowej, mogę tylko współczuć tym, którzy pozwolili państwu spleść się w namiętnym uścisku z kapitałem, z czego zapewne wyniknie tłuste i rumiane faszystowskie potomstwo.

Grasz w głupie gry, wygrywasz głupie nagrody.