Anarchizm, przeciwnie, odrzucał demokrację jako jedną z form etatyzmu, a także odrzucał rewolucję polityczną jako metodę działania. Anarchizm uważał, że podstawowym zadaniem robotników i chłopów jest rewolucja społeczna i to do niej wzywał masy. Była to jedyna doktryna, która wzywała do całkowitego zniszczenia kapitalizmu w imię wolnego, bezpaństwowego społeczeństwa ludzi pracy. Mając jednak niewielką liczbę bojowników, a jednocześnie nie posiadając konkretnego programu na najbliższą przyszłość, anarchizm nie mógł rozprzestrzenić się szeroko i zapuścić korzeni wśród mas jako ich specyficzna teoria społeczna i polityczna. Niemniej jednak, ponieważ anarchizm zajmował się najważniejszymi aspektami życia zniewolonych mas, ponieważ nigdy nie był wobec nich obłudny i uczył ich bezpośredniej walki o własną sprawę i umierania za nią - stworzył galerię bojowników i męczenników rewolucji społecznej w samym sercu klasy robotniczej.