Czasem się zastanawiam, jak to jest podejmować działania na spokojnie, tzn. nie wchodząc ani z fazy maniakalnego entuzjazmu, ani z epizodu paniki.
Oczywiście doświadczałem takich stanów spokojnej sprawczości, ale dość dawno i w stanie stabilności życiowej, która ostatnio mi się nie przydarza.
Dobra strona tego jest taka, że panikę i poczucie beznadziei witam już, jak astronauta odliczanie. Przyspieszenie przydusi, sponiewiera, ale wyniesie na orbitę.
W trudnych czasach taka adaptacja się przydaje.