Wolność danej osoby to jest to, co ona uznaje za wolność. Nie widzę w przestrzeni myśli kojarzonej z anarchizmem żadnych sposobów, żeby to zakwestionować. Inb4: za wolnością idą konsekwencje wolnych i doinformowanych działań.

Liberalnym skalaniem (w sensie buddyjskim) jest traktowanie wolności jako dobra rzadkiego i, tak czy inaczej, reglamentowanego. Mętna woda klaruje się natychmiast, gdy zaczynamy myśleć o wolności jako o dobru wspólnym i skupiamy się na poszerzaniu jej obszaru, żeby pomieścił jak najwięcej naszych indywidualnych wolności, bez tłoku i wzajemnych tarć.
Jeśli byłoby wśród nas więcej szczęśliwych osób filozoficznych, to nie byłoby tego zamętu intelektualnego, z którego się trzeba wykaraskiwać, żeby zobaczyć proste dynamiki.

#Wolność daje osobie możliwość wyboru. Możliwość wyboru czyni osobę szczęśliwą. #Szczęście czyni osobę szczodrą. #Szczodrość poszerza obszar wolności dla wszystkich. Nawet wybór zła (w wolności, a więc z przyjęciem konsekwencji) służy dobru -- choćby poprzez kiełkujące słoneczniki.

Niewola każdego rodzaju wywołuje nieszczęście i krindż, a one z kolei zabierają wolność innym. Dlatego niewolnicy mają tendencję do zniewalania innych.

Źródło

Bioregionalizm to świadomość wzajemnego powiązania życia poprzez cykl obiegu wody w danym regionie. Nawet na najbardziej suchej pustyni bioregion jest określony przez cykl obiegu wody, niezależnie od tego, jak krótki i pozornie skąpy jest to cykl. Wielkie cykle wody dla życia są w rzeczywistości wytwarzaniem i przekazywaniem energii.
Tak więc każdy bioregion jest żywym systemem wzajemnie połączonych społeczności i przepływu energii. Filozofia Tao przypisuje energii przepływającej w ciele i systemach pojęcie ch'i (lub qì), często tłumaczonej w języku angielskim jako siła życiowa. Życiodajna woda (w ramach wielkich cykli obiegu wody) jest jak ch'i w biomasie Ziemi. Jest to przepływ energii i dla nas, istot żywych, zależnych od tych cykli życiowych, jest niezwykle ważne, abyśmy podtrzymywali, utrzymywali i chronili te cykle w zdrowy sposób.
Jako bioregionaliści przebudzeni do uznania znaczenia tych cykli dla regionów Ziemi, staje się to częścią tego, kim i czym jesteśmy. Bioregion przenika do samej duszy przebudzonego mieszkańca (tj. bioregionalisty).

Dlatego bioregionalista to osoba, która opowiada się za przebudzeniem świadomości i ochroną cyklu obiegu wody. Bioregionalizm jest odejściem od obecnego paradygmatu wydobycia zasobów, antropocentrycznego światopoglądu, dominacji nad światem, konsumpcjonizmu, podziału „Człowiek kontra natura”, a nawet patriarchatu. Bioregionalizm koncentruje się na wspólnotach (socjologicznych i ekologicznych), wzajemnych powiązaniach i współzależnościach. Bioregionalizm jest połączeniem biocentryzmu (skoncentrowania na życiu), ekocentryzmu (skoncentrowania na ekosystemie), kinocentryzmu [od ang. "kinship", pokrewieństwo] (skoncentrowanego na relacjach) lub Gaia-centryzmu (skoncentrowanego na Ziemi) w przeciwieństwie do antropocentryzmu (skoncentrowanego na człowieku). Bioregionalizm jest żywą celebracją życia.

Bioregionalizm, a w naszym przypadku szczególnie bioregionalizm Cascadii, to radykalna zmiana naszego stosunku do Ziemi i wszystkich innych istot żywych oraz zmiana stosunku do siebie nawzajem jako ludzi, a także ostatecznie zmiana stosunku do siebie samych.
Bioregionalizm staje się podejściem antykolonialnym i dekolonizującym, ponieważ nie pozwala nam być więźniami imperialnej kartografii, linii narysowanych na mapie przez odległych dyplomatów politycznych i przypadkowe okoliczności, lecz przyjmuje różnorodność krajobrazu i jego naturalny przepływ energii (wody).

Dlatego Cascadia jest określona przez cykle wodne, działy wodne, tektonikę i bioróżnorodność. Bioregion Cascadii rozciąga się na zachodnich stokach Gór Skalistych, a następnie płynie z powrotem z wodą w rzekach, strumieniach, potokach i spływach do Pacyfiku, aby rozpocząć cykl od nowa w postaci deszczu, śniegu i lodu. Wypiętrzenie Pasma Kaskadowego, Olimpijskiego i innych pasm górskich stworzyło wyniesioną barierę, która zawraca wody, aby wytworzyć klimat w bioregionie. Góry Skaliste stanowią jego wschodnią krawędź, gdzie opady, które spadają na ich zachodnie stoki, spływają z powrotem do Pacyfiku. Opady, które spadają na wschodnie stoki, spływają do Zatoki Meksykańskiej i do Atlantyku.
Bioregionalizm to przebudzenie się do faktu, że jako gatunek nie żyjemy w próżni, ale jesteśmy głęboko powiązani ze wszystkimi rzeczami i że istniejemy w ogromnej dynamicznej sieci współzależności z wieloma społecznościami (ludzkimi i nieludzkimi).
To wizja, która jest antykapitalizmem, antyimperializmem i końcem wszelkiego rodzaju wyzysku. Ten nowy model to struktury poziome, relacje kooperacyjne (wzajemna pomoc) i odporne społeczności. Jest to zdecentralizowana sieć, która rozgałęzia się jak system nerwowy w całym bioregionie. To nowe podejście nazywa się Kooperatywną Wspólnotą Bioregionalną [oryg. "Bioregional Cooperative Commonwealth (BCC)"].

#FreeCascadia #BioRegionalizm #BioRegionalism #BioCentryzm #Cascadia

Czytając ostatnio na DogmatachKarnisty (polecam!) o obrzydliwej modyfikacji kodeksu karnego by Ziobro et consortes, zauważyłem jednakże coś, na co mój mały wewnętrzny antykapitalista zastrzygł uszami.
Otóż

Złodzieje będą mogli kraść o 300 zł więcej i nie będzie to przestępstwo. Z dnia na dzień próg kradzieży wykroczeniowej ma wzrosnąć z 500 do 800 zł.

a jednocześnie (witryna sama mi zaproponowała drugi post)

Pojawiają się pierwsze orzeczenia kwalifikujące zabór rzeczy przy kasie samoobsługowej jako kradzież, a nie oszustwo. To dobra praktyka!

Kasy samoobsługowej nie uświadczysz oczywiście w osiedlowym sklepiku, prowadzonym przez taką samą ofiarę kapitalizmu, jak Ty samx, lecz jedynie w placówce tego czy innego sieciowego koncernu, który drobne straty ma z góry wpisane w zawyżane ceny i polisę ubezpieczeniową.

Wygląda na to, że skądinąd antyspołeczne popsucie przepisów ma jednak ukryte ostrze antykapitalistyczne. W czasach ubożejącego społeczeństwa Ojciec Chrzestny wymiaru sprawiedliwości ułatwia zdesperowanym obywatelom wzięcie bezpieczeństwa ekonomicznego we własne ręce.

Dalekie jest to ode mnie, żeby czuć wdzięczność, ale uważam, że społeczeństwo powinno być świadome tej zmiany.

(źródło: dogmatykarnisty.pl/2022/12/pre… oraz dogmatykarnisty.pl/2022/08/wyr…)

Przy układaniu programów szkolnych traktuje się je jako czynnik rozstrzygający o tym, jaka będzie młodzież kończąca szkołę, toteż komisje programowe drobiazgowo roztrząsają, co w każdym przedmiocie nauczania dodać, zmienić lub skreślić.

Sama młodzież jest przy tym traktowana jak surowiec, z którego otrzyma się wyroby zależne od zastosowanej obróbki.

Podczas szkolenia okazuje się, że sprawa jest złożona — obok postawy nauczyciela odgrywa jednak rolę również postawa ucznia, stosuje się więc rozmaite środki mające skłonić ucznia do współdziałania.

I wreszcie, gdy dochodzi do egzaminowania, okazuje się, że wszystkiemu jest winien tylko uczeń. Sprawę traktuje się tak, jak gdyby tylko starania ucznia rozstrzygały o jego wiedzy (przecież gdyby tak było naprawdę, to nauczyciele byliby niepotrzebni).

Jest kapitalne, że w razie ujemnych wyników wspólnego trudu ucznia i nauczyciela represje w stosunku do jednego z tych wspólników wymierza drugi wspólnik!

Prof. Marian Mazur,
Cybernetyka i Charakter,
Wyd. 1, PIW, Warszawa 1976,
ss. 225-226