Kiedyś myślałam, że ludzie dzielą się na cis/trans i że rozdziela nas przepaść, którą mało kto (z obu stron) umie pokonać. Dzisiaj ten podział nie ma dla mnie sensu i w ogóle nie doświadczam go w swoim życiu.
Na ostatniej sesji zdobyłam się na to, by powiedzieć mojej terapeutce, że w kobiecości jesteśmy sobie równe, ale nie stało się to magicznie za sprawą żadnego zabiegu. Byłyśmy równe zawsze, dla niej od początku było to jasne, to ja musiałam to zrozumieć i zrozumiałam.

Kiedyś myślałam, że ludzie dzielą się na hetero/niehetero, dziś widzę wyraźnie, że to też nie jest żaden podział, żaden powód do konfliktu. W miłości też jesteśmy sobie równe i równi.

W ogóle, widzę coraz mniej sensownych podziałów między ludźmi, takich, w których potrafiłabym się zmieścić. Może to trochę idealistyczne, ale przepaść dostrzegam tylko między tymi, które i którzy pogłębiają podziały i podsycają konflikty, a tymi, które i którzy pragną pokoju, wzajemnego zrozumienia. Tylko co z tym zrobić?

W oczach wieku osób uchodzę za naiwną i słabą z "tym swoim Jezusem".
Ale właśnie w takiej postawie czuję się silna i wolę wyciągać rękę do zgody, niż dobywać miecza.
Czuję się bezpieczniej plewiąc nienawiść ze swego serca i nie ulegając lękom, które prowadzą do izolacji i nienawiści. Na każdą transfobię i homofobię tego świata, świat odpowiada mi ludźmi, którzy traktują mnie jak siostrę, przyjaciółkę, koleżankę, kobietę równą innym kobietom. Doświadczam tego na co dzień. Tych ludzi znam osobiście. Tamtych nie. Widzę w nich osoby, które dały się wciągnąć w nienawiść i przyrzekam sobie, że mnie to nie spotka.

Wiara uczy mnie, by za wrogów się modlić. Dla wielu osób jest to znowu przykład chrześcijańskiej naiwności, ale jeśli uznamy, że nienawiść do drugiego człowieka to choroba duszy, modlitwa o to, by ich dusze zostały uleczone, staje się również aktem samoobrony. Jest to praktyka, która chroni mnie przed zapadnięciem na tę samą chorobę. Ale wierzę też głęboko w to, że nienawiść może być uleczona.

Jestem wolna, przyszłam współkochać.