Czytając ostatnio na DogmatachKarnisty (polecam!) o obrzydliwej modyfikacji kodeksu karnego by Ziobro et consortes, zauważyłem jednakże coś, na co mój mały wewnętrzny antykapitalista zastrzygł uszami.
Otóż

Złodzieje będą mogli kraść o 300 zł więcej i nie będzie to przestępstwo. Z dnia na dzień próg kradzieży wykroczeniowej ma wzrosnąć z 500 do 800 zł.

a jednocześnie (witryna sama mi zaproponowała drugi post)

Pojawiają się pierwsze orzeczenia kwalifikujące zabór rzeczy przy kasie samoobsługowej jako kradzież, a nie oszustwo. To dobra praktyka!

Kasy samoobsługowej nie uświadczysz oczywiście w osiedlowym sklepiku, prowadzonym przez taką samą ofiarę kapitalizmu, jak Ty samx, lecz jedynie w placówce tego czy innego sieciowego koncernu, który drobne straty ma z góry wpisane w zawyżane ceny i polisę ubezpieczeniową.

Wygląda na to, że skądinąd antyspołeczne popsucie przepisów ma jednak ukryte ostrze antykapitalistyczne. W czasach ubożejącego społeczeństwa Ojciec Chrzestny wymiaru sprawiedliwości ułatwia zdesperowanym obywatelom wzięcie bezpieczeństwa ekonomicznego we własne ręce.

Dalekie jest to ode mnie, żeby czuć wdzięczność, ale uważam, że społeczeństwo powinno być świadome tej zmiany.

(źródło: dogmatykarnisty.pl/2022/12/pre… oraz dogmatykarnisty.pl/2022/08/wyr…)

Przy układaniu programów szkolnych traktuje się je jako czynnik rozstrzygający o tym, jaka będzie młodzież kończąca szkołę, toteż komisje programowe drobiazgowo roztrząsają, co w każdym przedmiocie nauczania dodać, zmienić lub skreślić.

Sama młodzież jest przy tym traktowana jak surowiec, z którego otrzyma się wyroby zależne od zastosowanej obróbki.

Podczas szkolenia okazuje się, że sprawa jest złożona — obok postawy nauczyciela odgrywa jednak rolę również postawa ucznia, stosuje się więc rozmaite środki mające skłonić ucznia do współdziałania.

I wreszcie, gdy dochodzi do egzaminowania, okazuje się, że wszystkiemu jest winien tylko uczeń. Sprawę traktuje się tak, jak gdyby tylko starania ucznia rozstrzygały o jego wiedzy (przecież gdyby tak było naprawdę, to nauczyciele byliby niepotrzebni).

Jest kapitalne, że w razie ujemnych wyników wspólnego trudu ucznia i nauczyciela represje w stosunku do jednego z tych wspólników wymierza drugi wspólnik!

Prof. Marian Mazur,
Cybernetyka i Charakter,
Wyd. 1, PIW, Warszawa 1976,
ss. 225-226