Walka o polskość na uchodźstwie była trudna nie tylko ze względu na warunki zewnętrzne, lecz również te wewnętrzne. To stronnictwa demokratyczne – ostatecznie reprezentowane w czasach Wielkiej Emigracji przede wszystkim przez Towarzystwo Demokratyczne Polskie (TDP) – postulowały konieczność odzyskania niepodległości, podczas gdy partie arystokratyczno-konserwatywne blokowały działania narodowe (jak chęć utworzenia polskiego Sejmu na uchodźstwie) czy wspierały francuskie plany wysłania części polskich uchodźców do Algierii celem wzmocnienia tamtejszych sił kolonizujących. Działania narodowotwórcze miały więc egalitarny i radykalny charakter. Jego przejawem było zakończenie manifestu TDP z 1836 roku słowami: „My dla garstki uprzywilejowanych nie poświęcimy szczęścia dwudziestu milionów, a przelana krew bratnia spadnie tylko na głowy tych, co w zapamiętaniu własny egoizm nad wspólne dobro i wyjarzmienie Ojczyzny przeniosą”. W podobny sposób można scharakteryzować podchorążych, którzy doprowadzili do wybuchu powstania listopadowego w 1830 roku wbrew opinii konserwatywnej generalicji.

Innym, bardziej umiarkowanym, sposobem tworzenia polskości były wszelkie formy pracy organicznej, kojarzonej przede wszystkim z zaborem pruskim. Niemniej i w tym przypadku dochodziło do wewnętrznych napięć. Demokratyczny charakter działań gospodarczych czy społecznych na rzecz polskich interesów był często atakowany przez ziemiaństwo czy kler katolicki, będące zainteresowane zachowaniem status quo w ramach wypracowanej autonomii. Działania „Straży”, organizacji stanowiącej odpowiedź na niemiecką nacjonalistyczną Hakatę, zderzały się z atakami biskupów, w tym prymasów Polski, bojących się osłabienia pozycji Kościoła katolickiego w konsekwencji napięć polsko-niemieckich. Trudno tym samym utrzymać hipotezę o katolicyzmie jako odwiecznej i stałej części polskości.

#Polska #polskość #uchodźstwo #tożsamość #historia

"Ze schizofrenią nikt nie jest sam" – ten wpis posła Marcina Józefaciuka (Koalicja Obywatelska), mający być formą obrazy politycznego oponenta, wywołał niemałe oburzenie. Złożenie wniosku o ukaranie posła do Komisji Etyki Poselskiej zapowiedzieli przedstawiciele samorządu lekarskiego
Stygmatyzacja – problem o wielu twarzach. "Chorzy często nie przyznają się do swojej diagnozy, wręcz starają się ją ukrywać – z jednej strony bojąc się reakcji otoczenia, z drugiej nie akceptując jej"
Kryzys psychiczny – najtrudniejszy dla medyków? "Tutaj prym w obawach, jeśli chodzi o mówienie o chorobie, wiodą sami lekarze. Wielu z nich postrzega to jako ogromną słabość, przez co autostygmatyzacja jest powszechnym problemem"
Co dalej? Co zrobić, by sytuację pacjentów zmienić? "Musimy społecznie zrozumieć i zaakceptować to, że chorzy ci są takimi samymi pacjentami, jak ci, u których rozwija się nadciśnienie czy cukrzyca"

#ZdrowiePsychiczne #OpiekaZdrowotna #Społeczeństwo #Stygmatyzacja #ZapaśćInfrastruktury

#Niemcy #Powodzie #Susze #KatastrofaKlimatyczna

Witaj w JedenNewsDziennie.pl. Dziś zajmujemy się problemem powodzi w Niemczech. Oto najważniejsze punkty materiału:
Trudno na razie w pełni oszacować ogrom strat, wyrządzonych przez "powódź stulecia", która w ostatnim czasie nawiedziła Bawarię i Badenię-Wirtembergię na południu Niemiec
Nawet trzy lata nie upłynęły jeszcze od „powodzi stulecia” w Nadrenii i dolinie rzeki Ahr w lipcu 2021 r., kiedy to zginęło 185 osób, a zniszczenia widoczne są do dziś. "Dlatego nie wolno lekceważyć zadania, jakim jest powstrzymanie zmian klimatu powodowanych przez człowieka"
"Z jednej strony upały i susze, a z drugiej długo utrzymujące się obfite opady – to dwie strony tego samego medalu"
Co dalej? Przestrzeń dla rzek i obowiązkowe ubezpieczenia? "Najpierw trzeba zwiększyć świadomość wśród ludzi, że nie można być już całkowicie pewnym, czy mój dom, gmina, miasto są bezpieczne na wypadek takich ekstremalnych zjawisk pogodowych"

Mój feed na FB ocieka teraz łzami państwowców (miejscami całkiem porządnych społeczników), rozpaczających nad tym, że nowa władza jest tak samo antydemokratyczna jak poprzednia, a w dodatku jak to możliwe, ludzie głosują na nie obie, olewając sikiem prostym wartości lewicowe (bo w ich, pardon my French, umysłach zlewają się one w "lewica to komuna, komuna zła").
I tak ci porządni państwowcy zataczają się od rozpaczy do osłupienia i z powrotem, w przelocie jęcząc, że niech ktoś coś zrobi - tylko co?

Dla mnie oczywiste są dwie rzeczy:

- Że państwowców z obiektem ich afektu łaczy miłość ofiary do oprawcy. Patriotyzm w 21. wieku to toksyczny przemocowy związek, w którym ofiara kocha oprawcę (a dokładnie swoje o nim marzenie), na wszelkie możliwe i niemożliwe sposoby wypierając i usprawiedliwiając owego przemocowe zachowania. A jak się nie da, to gotowa jest raczej stwierdzić, spłakana, że nie rozumie czemu, niż przyznać, że cała ta wiara, nadzieja i miłość do państwa to jak krew w piach.

- O tym, że wszystkie ugrupowania polityczne ciężko pracowały nad edukacją historyczną kolejnych pokoleń, kojarzącą lewicę z autorytarnymi rządami "realsocu", wiadomo od ponad trzydziestu lat. Mogłem coś przeoczyć, ale przez te trzydzieści lat nikt ze środowisk propaństwowej lewicy nie zrobił nic, żeby to wyrównać. Nad żałosnymi próbami "PRL nie był taki zły" zapuśćmy litościwie zasłonę milczenia.

Z mojej perspektywy, antykapitalistycznej i antypaństwowej, mogę tylko współczuć tym, którzy pozwolili państwu spleść się w namiętnym uścisku z kapitałem, z czego zapewne wyniknie tłuste i rumiane faszystowskie potomstwo.

Grasz w głupie gry, wygrywasz głupie nagrody.