Poranek nadal upalny, więc moje zamiłowanie do przygód intelektualnych ma się odpowiednio nędznie.
Ale "wyuczona bezradność" jest tematem bliskim mi (jako mój arcywróg), więc wziałem zimny prysznic i postanowiłem zagłębić się w tekst (na razie bez komentarzy, których jest zastraszająco dużo).
Wyciskając retoryczną wodę, teza tekstu brzmi: if I know that a false argument sounds just as convincing as a true argument, argument convincingness provides no evidence either way. I should ignore it and stick with my prior.

Pisane jest to z pozycji dość aroganckiego sprawnego polemisty, który "could argue circles around the average uneducated person. Like I mean that on most topics, I could demolish their position and make them look like an idiot. Reduce them to some form of “Look, everything you say fits together and I can’t explain why you’re wrong, I just know you are!” Or, more plausibly, “Shut up I don’t want to talk about this!” - czyli, nieco bardziej niż przeciętna wyrafinowanego, trolla. I w trolla siatce odniesienia, teza tekstu jak najbardziej się broni: jeśli nie potrafisz mnie przegadać, olej mnie i "swoje wiedz". Nawet mocniej: ponieważ argumenty prawdziwe i fałszywe są jednakowo przekonujące - ditto.

Nawet nie odnosząc się do - pretekstowej przecież - wczorajszej sytuacji w sklepie, teza ta jest jawnie absurdalna, a jak poskrobać - to wręcz toksyczna.
Wskazuje ona owo "swoje" aka "prior" jako wartościowy punkt odniesienia, nie dbając zupełnie, jak się ów stan umysłu ukształtował. Czyli: cokolwiek wiesz lub w cokolwiek wierzysz, nie pozwól żadnym argumentom zmienić twojej postawy.

Jest to pożądane i społecznie wartościowe tylko dla tych, którzy mają pozaracjonalne możliwości wpływania na innych: wychowanie, religię, przymus z racjonalizacją w bonusie, inżynierię przyzwolenia - te wszytkie naukowo opracowane metody wpływania na myślenie ludzkie z pominięciem filtrów krytycznych.
Z żalem rezygnuję tu z felietonowych ubarwień (upał), i zmierzam do sedna. Proponowana idea - wyuczonej bezradności epistemologicznej jako pożądanego stanu en masse - ma sens i wartość tylko w ramach takich etyk, które z fundamentalnych powodów odrzucam.

Zgadzam się, że wczorajsza sytuacja była bardzo jasnym przykładem owej wyuczonej bezradności w działaniu. I dlatego wywołała we mnie taki niesmak. Natomiast ci, którzy z tego narzędzia korzystają (zwłaszcza świadomie), tym samym kwalifiują się jako moi adwersarze.