„Co się jeszcze musi stać, by nam pękły serca? Co musi się stać, byśmy uwierzyli?” – pytał ze szczytu pomnika smoleńskiego aktywista Ostatniego Pokolenia Przemysław Siewior
Choroby zakaźne stanowią coraz większe zagrożenie, co pokazała pandemia koronawirusa. Kontrola rozprzestrzeniania się wirusów jest globalnym wyzwaniem i nie chodzi tu tylko o Ebolę, zikę czy ptasią grypę, a o powszechnie występujące schorzenia, jak g…
Unable to immediately expel Gazans en masse, Israel seems intent on forcing them into a confined zone — and letting starvation and desperation do the rest.
For years, we’ve heard it told like a high-stakes race — millions of sperm, racing through the reproductive system like Olympic swimmers, all in a desperate dash to be the first to reach the egg. The fitt
For years, we’ve heard it told like a high-stakes race — millions of sperm, racing through the reproductive system like Olympic swimmers, all in a desperate dash to be the first to reach the egg. The fittest wins. The prize? Fertilization. Cue the heroic soundtrack. But that tale? It’s mostly myth, deeply rooted in a male-centric view of reproduction. Thanks to a 2020 study, we now know the egg isn't a passive prize at the finish line — it’s a powerful decision-maker in its own right. Turns out, the egg and sperm communicate. The egg releases chemoattractants — specific chemical signals — that draw in preferred sperm. And for the others? She slows them down with a repelling signal. Cervical mucus, particularly L-mucus, filters out weak or low-quality sperm before they even get a chance to swim. Bye, boy. As researcher Fitzpatrick put it:
"Follicular fluid from one female was better at attracting sperm from one male, while follicular fluid from another female was better at attracting sperm from a different male…"
Translation? It’s about compatibility. It’s her body, her choice — down to a molecular level. And once she’s made that choice and one lucky sperm starts penetrating the egg, she shuts it all down. The egg releases a chemical that causes every other sperm’s head to literally pop off. Yes — mass decapitation. No second chances. No backup winners. No maybes. Just the one she chose. Oh, and let’s not forget the poetic ending: Sperm? Smallest cell in the human body. Egg? Largest. She’s been running the show all along. It’s about time we told the story right. Credit to the respective owner (Respect 🫡) We do not own this story — just lifting the curtain on the biological brilliance of women’s bodies. Reproduction isn’t a race. It’s a conversation — and she gets the final word. 💪🧠💫
URGENT CLARIFICATION: We’ve been made aware of widespread confusion between the Triumph Spitfire and the Supermarine Spitfire, which we wanted to move quickly to clear up. This is not surprising. As well as having the same name, these doppelgangers share rakish good looks, stunning performances, and both Spitfires were plucky battlers that took the world by storm. However, there are a few subtle differences that the untrained eye might not spot, so we’ve put together a handy guide so you can tell them apart at a glance. The first major difference is under their graceful bonnets. The Triumph Spitfire was powered by a gutsy 1.1 litre inline four producing 63 horsepower, and had
URGENT CLARIFICATION: We’ve been made aware of widespread confusion between the Triumph Spitfire and the Supermarine Spitfire, which we wanted to move quickly to clear up. This is not surprising. As well as having the same name, these doppelgangers share rakish good looks, stunning performances, and both Spitfires were plucky battlers that took the world by storm. However, there are a few subtle differences that the untrained eye might not spot, so we’ve put together a handy guide so you can tell them apart at a glance. The first major difference is under their graceful bonnets. The Triumph Spitfire was powered by a gutsy 1.1 litre inline four producing 63 horsepower, and had a top speed of 148 km/h. This little beauty went from 0 to an infringement notice in a brisk 16.4 seconds and drank its fuel at a thrifty rate of 7.41 litres per 100km. By contrast the Supermarine Spitfire was powered by a slightly more powerful 27-litre V12 Rolls-Royce Merlin engine capable of producing up to 1860 horsepower, depending on its supercharger. This little sportster would earn you a fine by the time you took off and could exceed 700km/h when you decided to give it the jandal. However, this performance came at a price: The Supermarine Spitfire consumed up to 409 litres of fuel per hour when in a hurry so it paid to have a service station nearby when you were out buzzing about. The second major difference to look for is in armament. Triumph did not provide its Spitfire owners with gun choice as a factory option. By contrast Supermarine gave its owners variety, with an early choice of eight machine guns and, in later models, four 20 mm cannons. Bombs were also an option for some models. Of course, disappointed Triumph owners could always go for retrofit options. Finally, the biggest, and probably most easy-to-spot giveaway, is in colour choices. The Triumph Spitfire came in a huge range of colours, ranging from Leyland White to some 1970s stunners such as Carmin, Burgundy, Scarlet, Mimosa and, of course, British Racing Green. Spitfires came in shades of green, brown and sometimes with a two-tone pattern to distinguish their undersides. Later models came with black and white racing stripes but they were mostly variations of green and brown, and it was a dull range compared to the Triumphs. So, there you go – hopefully you will never be confused again and we won’t have Spitfire fans arriving at our museum hoping to see a Triumph, when we only have a Supermarine Spitfire on show. This urgent clarification has been brought to you by Optrex.
Już dzisiaj! To może być przedostatnia lub ostatnia rozprawa (poza wyrokiem) 10 osób oskarżonych przed Sądem Rejonowym w Krośnie Odrzańskim za protest przeciwko warunkom panującym w Strzeżonych Ośrodkach dla Cudzoziemców i akt solidarności z osobami tam przebywającymi, który odbył się w lutym 2022 roku.
Obrońca: wina jest czymś indywidualnym, nie można jej przypisywać przypadkowym zatrzymanym. Grzegorz nie miał ze sobą żadnego narzędzia, o którym w akcie oskarżenia wspomina prokuratura. Oskarżenie nie może bazować na dowodach bezkrytycznych. Prokuratura nie dokonała takiej oceny wobec materiałów wideo. Temu zdarzeniu nie można przypisać takiej kalifikacji. Wnoszę o uniewinnienie Grzegorza.
Trzeci obrońca: jeśli prokuratura twierdzi, że chodziło o starcie wartości, to nie można przypisać oskarżonym czynu chuligańskiego, który zakłada błahy powód bądź brak powodu działania.
Obrońca: Jedyny funkcjonariusz, który potrzebował tamtego dnia pomocy medycznej, miał obrażenie o średnicy 3 cm pod lewym kolanem. Mało tego, zeznał że obrażenie to nie było efektem działania nikogo z oskarżonych, ale dlatego, że się przewrócił.
Obrońca: jeden ze świadków przyznał, że to on typował osoby do zatrzymania, kierując się ich elementami odzieży. Nie wskazał natomiast jakie to były elementy.
Obrońca: sam dowódca przyznał, że protestujący wymieniali się częściami odzieży. A w innych zeznaniach czytamy, że zatrzymań dokonywano na podstawie charakterystycznych elementów odzieży.
Obrona po raz kolejny przypomina, że Sąd rozpatrywał wcześniej zażalenia na zatrzymanie, uznając już kiedyś to zdarzenie jako zbiegowisko. To ogranicza prawo oskarżonych do niezależnego rozpoznania ich sprawy.
SSR Piotr Dębicki, który został wylosowany do orzekania w tej sprawie, dwa lata wcześniej rozpoznawał zażalenia na zatrzymanie 8 oskarżonych obecnie osób. W uzasadnieniach tamtych orzeczeń pojawiały się sformułowania i opinie dotyczące zarzutów ze sprawy karnej, zwłaszcza w zakresie udziału w zbiegowisku i naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza. Co interesujące, SSR Dębicki także osobiście złożył wniosek o wyłączenie, jednak wniosek ten nie został uwzględniony przez SR w Gubinie.
W procesie tym mamy 10 oskarżonych osób, ponad 20 świadków i inne materiały dowodowe. Wiele z tych materiałów zostało już zaprezentowanych podczas posiedzeń dotyczących zażalenia na zatrzymanie. Tym samym są one znane SSR Dębickiemu i musiał odnosić się do nich podczas formułowania decyzji w sprawach zażaleniowych.
Tymczasem oskarżeni mają prawo do rozpoczęcia procesu z punktu zero, z bezsprzecznie i niepodważalnie obiektywnym Sądem. Jest to ich podstawowe prawo jako oskarżonych. W tym wypadku istnieje uzasadniona obawa, że prawo to jest im ograniczane.
Obrońca: najcięższy zarzut postawiony oskarżonym – czynnej napaści na funkcjonariusza. Oskarżyciel nie podjął żadnej próby udowodnienia, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu.
Obrońca: oskarżyciel publiczny mówi o jakimś porozumieniu między oskarżonymi i powołuje się na zrzuty ekranu z telefonu jednego z oskarżonych, który na Signalu rozmawia z osobami, które nie znajdują się w Krośnie. Żaden z innych uczestników tej grupy na Signalu nie jest uczestnikiem demonstracji. Oskarżony opisuje w nich po prostu co się dzieje na demonstracji.
Obrońca: w moim rozumieniu konar drzewa nie jest przedmiotem niebezpiecznym w rozumieniu art. z którego moi klienci mają zarzut czynnej napaści na funkcjonariusza.
Obrona: oskarżyciel publiczny wszystkim stawia zarzut udziału w zdarzeniu o charakterze chuligańskim. Nigdzie natomiast nie jest omawiany ani analizowany przez oskarżyciela. Oskarżyciel nie analizuje motywacji oskarżonych. Tymczasem każda z osób oskarżonych w swoich wyjaśnieniach wyjaśniała konkretne motywy swojego udziału w tym zdarzeniu.
Obrona: osoby oskarżone przyjechały do Krosna aby zaprotestować przeciwko polityce migracyjnej Polski i Unii Europejskiej, oraz protestować przeciwko warunkom panującym w strzeżonych ośrodkach dla cudzoziemców. Za działaniami oskarżonych stała bardzo konkretna motywacja. Dlatego nie rozumiem jak można im stawiać zarzutów mówiący o „oczywiście błahych powodach”.
Obrona: do materiału dowodowego dołączono ponad 30 godzin nagrań z kamer policyjnych, bez wskazania konkretnych fragmentów mających stanowić dowód przeciwko konkretnym oskarżonym. To osoby stawiające zarzut mają udowodnić winę, a nie oskarżeni udowodnić swoją niewinność.
Obrona: jednemu z moich klientów, Kamilowi, w powodzie zatrzymania wskazano art. 222 kk czyli naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza. Podstawa zatrzymania wpisana w protokół zatrzymania w sposób magiczny zmienia się w zarzut innego kalibru, czyli zarzut czynnej napaści na funkcjonariusza (223 kk)
Obrona: z jednej strony oskarżyciel nie wycofuje się z uznania tego czynem chuligańskim, a jednocześnie wnosi o nadzwyczajne złagodzenie kary. Oskarżyciel publiczny musi mieć więc świadomość, że w materiale dowodowym nie znajdą się materiały potwierdzające te kwalifikację.
Obrona: w kontekście moich klientów wnosi o uniewinnienie od wszelkich zarzutów wszystkich oskarżonych, z wyjątkiem Kuby. W jego wypadku obrona wnosi o uniewinnienie od zarzutu 223kk, 224 kk i zniesienie czynu chuligańskiego. W przypadku uznania winnym innym zarzutów, do których się przyznał – wymierzenie jak najłagodniejszej kary.
Oskarżony: W lutym 2022 roku staliśmy pokojowo przed obozem w Krośnie. Stoję tu jako młody człowiek, który ma życie przed sobą. Stoję tu jako ten, który jest potomkiem osób, które przeżyły inny obóz. Stoję tu w ramach protestu, który powinien otrzeźwić wszystkich w Polsce.
Oskarżony: Jesteśmy jeszcze daleko od wolnego społeczeństwa. Aktywność polityczna, nawet taka pokojowa, jest dzisiaj przez państwo prześladowana. Walka moich dziadków doszła aż do mojego pokolenia. Zamiast wzmacniać reguły faszystowskie, sąd powinien wzmacniać prawa człowieka. Musimy sprzeciwiać się faszyzmowi.
![8Petros [$ rm -rv /capitalism/*]](photo/contact/80/3?ts=1745254072)
8Petros [$ rm -rv /capitalism/*]
in reply to McDonald_69 • •