Wczoraj na podejściu do domu #kot sąsiadów przywitał nas miaucząc entuzjastycznie, jakbyśmy byli bogatymi krewnym z Ameryki. Odprowadził nas do drzwi i wmeldował się bez pytania jak do siebie.

Zrobił inspekcję, stwierdził brak żarcia i niedobór głasków, pożegnał się i poszedł.

Dzisiaj rano przed dziewiątą rozdarł się pod drzwiami i kazał się wpuścić. @kanako mu dała pół puszki gościnnej, zeżarł i oczywiście poszedł pisać na internetach. Pogoniłem, to najpierw się ułożył na gilotynie, a teraz śpi w bałaganie na regale. Wygląda na zmęczonego, to go nawet nakryłem.

Reading (in 2019) The Long Descent

The current predicament can’t be dealt with at all if “dealing with it” means finding a way to prevent the decline and fall of the industrial system and the coming of the deindustrial age. That option went out the window around 1980, when the industrial world turned its collective back on a decade of promising movements toward sustainability. At this point we’ve backed ourselves into the trap predicted by The Limits to Growth back in 1972; we no longer have the resources to simultaneously meet our present needs and provide for our future. When the future becomes the present, we will no longer have the resources to do either one. At that point, catabolic collapse begins in earnest, and industrial society starts consuming itself.
While non-linear extinction event(s) are probable (even very probable), underlying decomposition of industrial civilisation is absolutely certain(and happening for some 50 years already). These two aspects are connected causally (via global warming and other planetary scale pollution), but still they are different and should be addressed in different (to an extent) ways.