#mieszkalnictwo #mieszkania #lokata #inwestycja #spekulacja #polska #społeczne

Artykuł pokazuje (ale niewystarczająco podkreśla), że "rynek mieszkaniowy" w Polsce, to w istocie trzy rynki:
1. Flipperzy i średnioterminowi spekulanci ("zakup na lokatę")
2. Inwestorzy w wynajem (landlordzi-rentierzy)
3. Konsumenci-lokatorzy.

Luka cenowa, skutkująca niezaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych rosnącej grupy osób, wynika z bańki spekulacyjnej, rozdymanej przez pierwszą grupę kupujących. Ponieważ oznacza ona także wzrost cen dla drugiej grupy, oczywiście powoduje to wzrost cen na rynku pochodnym - usług wynajmu.

Jak długo ta tendencja trwa, trzecia grupa zawsze będzie na przegranej pozycji.

Co w tej sytuacji można zrobić, aby polepszyć zaspokojenie społecznych potrzeb mieszkaniowych? Na pewno nie to, co chce robić rząd poprzez "kredyt 0%", bo to jedynie wzmocni pozycję dwóch pierwszych grup.
Zamiast tego należy (i mam tu na myśli inicjatywy oddolne - municypalne i społeczne):

- zwiększyć dostępność tanich usług najmu (mieszkania komunalne, ale także wsparcie najemców w najmie okazjonalnym).
- ułatwić uruchamianie przedsiębiorstw społecznych, których celem jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych swoich członków i osób z grup wrażliwych.
- lobbować na rzecz zmian w przepisach, ale też w interpretacji istniejących przepisów, na rzecz wzmocnienia pozycji mieszkalnictwa społecznego.

Wychowano mnie w tradycyjnym patriotyzmie, tym "Za Wolność Waszą i Naszą". I w szacunku, jeśli nie uwielbieniu, do tych, którzy gotowi byli z tego patriotyzmu zabijać, ale i zginąć. Jak zresztą część moich przodków.

Gdybym się nie był wyrzekł patriotyzmu wcześniej, dzisiaj cierpiałbym straszliwie, jak cierpią moi amerykańscy przyjaciele-weterani. Bo nie ma już Polski wartej patriotyzmu. A sam patriotyzm zdegenerowano (tak, czynnie i planowo zdegenerowano - a sprawcy maja nazwiska i adresy, w niektórych przypadkach nagrobki) do powszechnej już zwulgaryzowanej formuły: duma z nieswoich zasług, pretensje do niezasłużonych przywilejów, nienawiść do nieznanych ludzi.

Nawet w Polsce znam paru bardzo porządnych, a zarazem patriotycznych ludzi. Zwracam się teraz do nich. Nie dajcie się omamić! To, co Wam pokazują do wierzenia i uwielbiania, to łże-Polska, fałszywa ojczyzna, pdróbka wspólnoty. Nie pozwólcie, aby wyżarła od środka wiarę, nadzieję i miłość do wszystkich pokoleń przeszłych i przyszłych żyjących na terenie, który zwiemy Polską. Nie pozwólcie, aby ten brunatny potwór odział się w skórę Mater Polonia i dalej pożerał nas i dzieci nasze. Jeśli mu na to pozwolimy, słusznie zostanie po nas jeno złom żelazny i głuchy, drwiący śmiech pokoleń.

#patriotyzm #Polska #nacjonalizm #faszyzm #wiara #nadzieja #miłość

Walka o polskość na uchodźstwie była trudna nie tylko ze względu na warunki zewnętrzne, lecz również te wewnętrzne. To stronnictwa demokratyczne – ostatecznie reprezentowane w czasach Wielkiej Emigracji przede wszystkim przez Towarzystwo Demokratyczne Polskie (TDP) – postulowały konieczność odzyskania niepodległości, podczas gdy partie arystokratyczno-konserwatywne blokowały działania narodowe (jak chęć utworzenia polskiego Sejmu na uchodźstwie) czy wspierały francuskie plany wysłania części polskich uchodźców do Algierii celem wzmocnienia tamtejszych sił kolonizujących. Działania narodowotwórcze miały więc egalitarny i radykalny charakter. Jego przejawem było zakończenie manifestu TDP z 1836 roku słowami: „My dla garstki uprzywilejowanych nie poświęcimy szczęścia dwudziestu milionów, a przelana krew bratnia spadnie tylko na głowy tych, co w zapamiętaniu własny egoizm nad wspólne dobro i wyjarzmienie Ojczyzny przeniosą”. W podobny sposób można scharakteryzować podchorążych, którzy doprowadzili do wybuchu powstania listopadowego w 1830 roku wbrew opinii konserwatywnej generalicji.

Innym, bardziej umiarkowanym, sposobem tworzenia polskości były wszelkie formy pracy organicznej, kojarzonej przede wszystkim z zaborem pruskim. Niemniej i w tym przypadku dochodziło do wewnętrznych napięć. Demokratyczny charakter działań gospodarczych czy społecznych na rzecz polskich interesów był często atakowany przez ziemiaństwo czy kler katolicki, będące zainteresowane zachowaniem status quo w ramach wypracowanej autonomii. Działania „Straży”, organizacji stanowiącej odpowiedź na niemiecką nacjonalistyczną Hakatę, zderzały się z atakami biskupów, w tym prymasów Polski, bojących się osłabienia pozycji Kościoła katolickiego w konsekwencji napięć polsko-niemieckich. Trudno tym samym utrzymać hipotezę o katolicyzmie jako odwiecznej i stałej części polskości.

#Polska #polskość #uchodźstwo #tożsamość #historia

Wsparcie militarne dla Ukrainy jest niezbędne do zakończenia wojny na warunkach pożądanych przez Zachód.
Nie powinno jednak przesłaniać szerszych celów polityki wobec tego państwa. Priorytetem powinno być wsparcie szerszego procesu reform na Ukrainie i rozliczanie Kijowa z dotychczasowych zobowiązań. Najefektywniejszą opcją wydaje się podejście „więcej za więcej”, w ramach którego pomoc dla Ukrainy (od której prawdopodobnie
nadal będzie zależna) będzie obwarowana pewnymi warunkami i bezpośrednio powiązana z postępem we wprowadzaniu reform wymaganych przez Zachód. Jeśli Zachód chce, żeby taka polityka była skuteczna, musi także skupić się na stworzeniu kanałów bezpośredniej komunikacji z ukraińskim społeczeństwem, czyli skutecznych kampanii informacyjnych oraz mediów sponsorowanych przez Zachód, niezależnych od ukraińskich wpływów oligarchicznych i politycznych. Mogłoby to być pomocne w przekształceniu aspiracji ukraińskiego społeczeństwa w instrument wspierania wysiłków Zachodu na rzecz implementacji niezbędnych reform na Ukrainie.